Het was zo super!!!

Hallo lieve mensen,

Tot mijn grote spijt is dit alweer mijn laatste verhaal vanuit Ghana.

De afgelopen weken zijn echt voorbij gevlogen, waarin we veel laatste puntjes op de i hebben gezet. Eigenlijk heeft alles voornamelijk in het teken gestaan van alles voor een laatste keer doen. Een laatste keer zwemmen met de kids, een laatste keer computerproject, een laatste keer een kerkmis, een laatste keer creatieve middag en een laatste keer bij de kids slapen. Maar het meest zware (maar van de andere kant ook het meest hartverwarmend) is geweest om afscheid te nemen van de geweldige mensen waarmee je de afgelopen 5 maanden bent opgetrokken.

Ik ga een begin maken met het opsommen van de hoogtepunten, alhoewel ik ongetwijfeld een hele hoop dingen ga vergeten. Op zondag 31 Mei zijn we met 15 kinderen naar de interland Ghana-Uganda geweest in Tamele.
De kinderen hadden allemaal vlaggetjes in de kleuren van Ghana gemaakt en waren erg verheugd om naar de wedstrijd te gaan. Sommige kinderen zijn nog nooit in Tamele geweest, laat staan in het voetbalstadion bij een officiële interland.

De vreugde van de kinderen werd nog groter toen we bij het stadion voor alle kinderen een Ghana petje gekocht hadden, ze durfden de petjes bijna niet op te zetten omdat ze bang waren dat ze gestolen zouden worden. Een tegenvaller was de lange rij voor de ingang van het stadion, het zou echt nog 1a2uur duren voordat we het stadion binnen zouden komen. De kinderen begonnen al een beetje zenuwachtig te worden, omdat het er naar uit zag dat we het begin van de wedstrijd zouden missen. Onze chauffeur Hassan heeft echter met de politie en de zwaarbewapende soldaten kunnen regelen dat we via een zij-ingang binnen mochten.

De wedstrijd was 1 grote belevenis, de kinderen hebben van het begin tot eind genoten. Het bleek dat we nog geluk hadden, want net nadat de scheids gefloten had voor het rustsignaal viel de stroom uit in het stadion.
Na ruim 25 minuten in het donker gezeten te hebben, gingen de lichten weer aan en kon de 2e helft hervat worden. Wat me het meest is bijgebleven zijn de lachende en stralende gezichten van de kinderen, maar ook de echte voetbalsfeer die er hing.
Negentig minuten lang volop Afrikaanse liederen en dansen echt onverstelbaar. De steun hielp want de wedstrijd eindigde in 2-1 overwinning voor Ghana.

De terugreis (4uur) was vermoeiend, de kinderen waren pas om 2.30u nachts moe maar voldaan thuis. Gewoon de volgende ochtend weer om 6.00u opstaan, zodat ze allemaal weer netjes om 8.00u op school waren, het zijn echt geen watjes deze kinderen.

Die Woensdag erop stond ons een minder leuke verrassing te wachten. We hadden ons voorbereid op 2 drukke weken, maar wel in een rustige omgeving (omdat Ties, Milou en Marije zijn reizen) om alles af te ronden. Het was dan ook een complete verrassing dat er ineens 8 Amerikaanse Noren (waaronder 2 Chinezen), dus Chinese Amerikaanse Noren, (snappen jullie het nog? ) op de stoep stonden die 2 weken bleven. Na een moeizaam begin waarin we moesten wennen aan hun Amerikaanse trekjes, begon ik ze zelfs leuk te vinden en is alles prima verlopen.

We zijn ook nog naar het ziekenhuis geweest met 4 kinderen die allemaal flink ziek waren, maar wat bleek: de ziektekosten verzekering van deze kinderen waren verlopen. We hebben met ons sponsorgeld voor deze kinderen hun ziektekostenverzekering met een jaar kunnen verlengen. Om het weeshuis financieel een beetje te kunnen steunen hebben we voor alle kinderen hun verzekering voor een jaar kunnen verlengen, zodat ze met een gerust hart ziek kunnen worden:P Na een werkdag wachten in het ziekenhuis op de resultaten van het lab, bleken alle 4 de kinderen malaria te hebben. Gelukkig zijn ze allemaal weer herstelt.

De laatste keer naar Molé geweest om te zwemmen met de kinderen was ook weer een hele ervaring. We hadden een of andere gare pick-up kunnen huren, waarmee we de kinderen van school hebben opgehaald. Nadat we de zwemspullen hebben opgepikt bij het weeshuis wilden we snel door naar Mole.

Echter bleek dat de pick-up een kapotte waterleiding had waardoor we onderweg verschillende keren moesten stoppen om water bij te vullen. Op zich was dit probleem onder controle, ware het niet dat de pick-up meer kuren kreeg en meer op een rookmachine in een grote discotheek begon te lijken. Hierdoor hebben we onderweg verschillende mensen het zicht belemmerd, zoals mensen met wel 20 kilo hout achter op de bagage dragen van een versleten fiets zodat die uiteindelijk in de bosjes belandde. Dit tot grote lol van de kinderen.

Eenmaal aangekomen bij Mole bleek dat we een heel zwembad voor ons zelf hadden, waarvan we gretig gebruik hebben gemaakt. Op de terugweg was het al redelijk donker en nadat 1 kind voorzichtig begon met zingen, waren binnen de korste keren alle kinderen uitbundig aan het zingen over het geloof. Het blijft zo geweldig om te zien hoeveel kracht en energie de kinderen uit het geloof putten.

Nogmaals ik ben zelf helemaal niet gelovig, maar het geeft het echt een stoot kippenvel, waardoor ik heel de weg super heb genoten.

Het computerproject is voor ons afgesloten, maar voor de kinderen gaat het zeker door. De afgelopen weken zijn we bezig geweest om de 6 oudste kinderen, 6 jongere kinderen te begeleiden om hun wegwijs te maken met een computer.

Onverstelbaar hoe goed ze alles uitleggen. Het geeft een geweldig voldaan gevoel om tijdens de lessen werkeloos toe te kijken, want de 6 leraren zoals wij ze noemen doen het zo goed dat we niks hoeven toe te voegen. We hebben een draaiboek gemaakt voor nieuwe vrijwilligers en een apart plekje op kantoor ingericht zodat de kinderen wanneer ze maar willen met de laptops kunnen werken.

We zijn ook regelmatig naar de markt geweest, waar je heerlijke deegballetjes kunt eten. Dit Ghanese culinaire hoogstandje is op zich niet bijzonder, ware het niet dat er flink wat kruiden, pepers en uien worden toegevoegd zodat ik het presteerde om binnen een kwartier meer als 2 liter water op had om mijn mond te blussen.
Afgelopen zaterdag zijn we ochtends met een groep kinderen naar de markt geweest, maar dit was voor ons nog niet genoeg zodat we vrolijk besloten om middags nog een keer naar de markt te gaan met een groep kinderen. Soms komen de (wees) kinderen dan een tante, broer of zelfs een ouder tegen, die dan wat klein geld in de hand van het kind stopt. Heel raar, je vraagt dan af wat er in het verleden allemaal niet voor verschrikkelijke dingen hebben plaatsgevonden.

We zullen Damongo op Woensdag 17 Juni in de vroege ochtend verlaten. De komende 2 weken gaan we reizen langs de kustlijn, waarbij we nog vaak zullen terugdenken aan de fantastische mooie tijd en alle ervaringen laten bezinken.
Op 24 Juni gaan we Gijs de Bont van het vliegveld afhalen, hij gaat de laatste week met ons mee reizen. We gaan niet alleen reizen maar ook nieuwe talent voor Someren 8 scouten, want ik heb begrepen dat Patrick D. zijn beloofde 5 goals niet heeft kunnen waarmaken en daardoor meteen aan zijn carrière een eind gemaakt heeft. Gelukkig nog wel een vat bier tegoed, als dat inmiddels niet al op is…….

De laatste weken hebben we nog veel foto’s kunnen maken van allerlei dagelijkse dingetjes, zoals het de kapper die op bezoek is geweest bij de kinderen. Over de kapper gesproken, op de foto’s zul je zien dat mijn kapsel totaal verpest is. Mike ging naar de kapper en vroeg aan de kapper (dezelfde die al mij 3x geknipt heeft): “Graag hetzelfde als de voorgaande keren”. Ik kan het de goede vriendelijke kapper niet kwalijk nemen dat hij mij en Ties door elkaar heeft gehaald waardoor hij mij zo goed als kaal heeft geschoren. Bij deze voor Lisje een uitdaging om weer iets van een model in mijn haar te krijgen.

Tsja en dan breekt er toch echt een moment aan waar je al vaak aan gedacht hebt, maar wat toch onvermijdelijk is namelijk het afscheid nemen van de meest geweldige kinderen die ik ooit gezien heb. Ons afscheidsfeestje vierde we op dezelfde dag als Fiona haar verjaardag.
Ik had een hele mooie kroon voor Fiona gemaakt en samen met Ties en Marije een heerlijk ontbijtje klaargemaakt met alternatieve appeltaart. Middags na school kwamen de kinderen langs om volop te dansen en te zingen en natuurlijk Fiona helemaal onder gooien met talkpoeder!
Tijdens ons afscheidsfeestje hadden we de kinderen getrakteerd op een ijsco, popcorn en andere lekkere dingen maar waar ze het meest blij mee waren, waren de foto’s waar ze met mij en Fiona opstaan. Een geweldige dag, maar zoals ik al verwachtte is het toch wel een emotioneel moment geworden, waar Abraham ons met een speech bedankte voor onze inzet en steun voor de kinderen en het weeshuis. Tijdens Abraham zijn verhaal had ik al moeite om het droog te houden. Maar als je dan ziet hoe de kinderen je bedanken, een laatste poging ondernemen om ons hier te houden, brieven voor je schrijven waarin ze beloven iedere dag te bidden voor mij en voor mijn familie dan kun je nog zo proberen om jezelf groot en stoer te houden, maar uiteindelijk heb ik het toch wel vochtige ogen gekregen:P

Ik heb zoveel respect voor de kinderen en voor de manier waarop ze hier leven, ik weet nu al dat ik nog heel vaak aan hen ga terug denken. Straks voor de laatste keer naar het weeshuis(waar ik erg tegenop zie), waar je zoveel plezier en mooie momenten hebt meegemaakt maar goed er is een tijd van komen en een tijd van gaan.
Er staan alweer bijna nieuwe vrijwilligers op de stoep, die ongetwijfeld ook weer verliefd gaan worden op deze kinderen.
Zonder jullie steun had ik dit allemaal niet kunnen meemaken en bereiken.

Ik wil bij deze iedereen bedanken die mij en Fiona gevolgd hebben de afgelopen 5 maanden. Het was echt geweldig en hartverwarmend om telkens zoveel reacties op mijn site te kunnen lezen en om zoveel lieve mailtjes en sms-jes te mogen ontvangen.
Ik heb vanuit jullie heel veel waardering en respect geproefd, wat me een onbeschrijfelijk gevoel geeft. Het is misschien wel een hoogtepunt in mijn leven geweest, waarin ik veel geleerd heb. Niet alleen over het leven hier, maar ook over mezelf waarbij het trotse gevoel op wat we gepresteerd hebben overheerst.

Een speciaal woord van dank voor alle mensen en bedrijven die onze projecten financieel hebben ondersteund, maar ook voor iedereen die me op de hoogte heeft gehouden van de voetbaluitslagen, mijn neef Paul voor het lenen van zijn hike rugzak, de Petrusschool in Someren voor de brieven en het lesmateriaal, onze docent van school waarmee we goed hebben kunnen samenwerken, Fiona (een beter reismaatje had ik me niet kunnen wensen) maar het meest wil ik de lieve kinderen en mensen in Damongo bedanken voor hun warmte en gastvrijheid.

Op dinsdag 30 Juni zullen we om 18.55 lokale tijd (20.55 Nederlandse tijd) naar ons kikkerlandje terugvliegen, waar ik stiekem toch wel blij ben om na 5 maanden weer mijn familie en vrienden te kunnen zien, maar ook kijk ik uit om weer in mijn auto te kunnen rijden, een frietje saté te kunnen bestellen met een (warme) viandel :P, naar het voetballen en het e3 strand te kunnen gaan, en biertjes te kunnen drinken tijdens de kennedymars.

Over bier drinken gesproken, op 1 Juli avonds staat er voor iedereen een pilsje koud aan de Dorpsstraat zodat de 2200 foto’s en ruim 100 filmpjes bekeken kunnen worden. Jullie zijn allemaal van harte welkom.

Tot slot een laatste verzoek aan ons Wim(ke) en ons Hennie: Willen jullie ervoor zorgen dat de BBQ perfect in orde is, en gebruiksklaar is vanaf 1 Juli?

Bedankt voor alles,
Mike Aarts.