krokodillen, vakantie, en nog veel meer

Hallo lieve mensen, welkom terug op mijn site. Ik heb werkelijk waar geen flauw idee waar ik moet beginnen met vertellen over de afgelopen 3 weken.

Het zal deze keer iets minder gaan over de superlieve kinderen, en dat terwijl alle projecten volle bak doorgaan. Misschien kan het wel eens een lang stukje worden, want we hebben zoals gebruikelijk weer veel gemaakt.

Als eerst wil ik via deze weg de klas (Spetters van de Petrusschool in Someren) van Mirella Adams bedanken. Zij hebben superleuke brieven geschreven aan de kinderen van het weeshuis, we gaan ook zeker op korte termijn brieven terugschrijven. Ze hebben ook foto’s gemaakt van hun school, die inmiddels op de kamers van de kinderen hangen. Ook heeft de Petrusschool geplastificeerde A-B-C kaartjes en de getallen 1 tm 100 op kleine kaartjes gemaakt voorzien van magneetband, waar wij de komende tijd zowel individueel als in groepsverband met de kinderen mee gaan werken om hun taal en reken achterstand te verkleinen. Deze kaartjes zijn erg stevig, zodat er de komende jaren nog gebruik gemaakt van kan worden. Een geweldig gebaar en ga ik zeker als ik terug ben in Nederland een keer naar de Petrusschool om hun persoonlijk te bedanken. Super!

We zijn 2 weken geleden naar Paga (wat helemaal in het uiterste puntje in het noorden ligt, letterlijk tegen Burkina Faso aan) geweest om daar krokodillen van heel dichtbij te zien. Er ligt daar een groot meer waarin ruim 200 krokodillen leven en wat vinden toeristen nou leuk om te doen? Juist op de foto met krokodillen. Je koopt een levende kip, waarmee de krokodillen uit het water gelokt worden door iemand van daar (ditmaal een kind van nog geen 13 jaar), en als er uiteindelijk een hele grote krokodil tevoorschijn komt, mag je erboven gaan hurken en hem klopjes op zijn staart geven en aanraken. Klinkt allemaal heel makkelijk, maar ik kan je zeggen dat ik het er totaal niet op had. Fiona had geen schrik en ging als eerste, daarna Marije en toen was ik toch echt aan de beurt. Gewoon een kwestie van je verstand op nul zetten en boven z’n grote krokodil van 2 meter gaan staan, eenmaal erboven valt het trouwens wel mee (???!!??) De terugreis van Paga naar Damongo verliep niet zonder problemen, aangezien de auto ermee ophield, waardoor we een nachtje overnacht hebben in een leeg hutje waarvan we nu nog steeds niet weten wie de eigenaar is. Geweldig gelachen die nacht met Marije en Fiona.

Aangezien we onze visum bijna verlopen is, hebben Fiona en ik besloten om er maar een weekje welverdiende vakantie aan te plakken. We hebben inmiddels de ervaring dat dingen plannen hier niet echt werkt, dus hebben we vooraf alleen maar een beetje een globale reisplanning gemaakt. De trip begon in de nacht van Zaterdag op Zondag, waar ons wekkertje om 3.45 afging om vervolgens de bus van Damongo naar Tamele te pakken (die uiteindelijk pas om 6.30u aankwam, maar goed wel klaar wakker). Eenmaal in Tamele aangekomen zijn we naar het Ticss guesthouse gegaan en daarna uitgebreid gaan ontbijten, want van reizen krijg je honger:P. In Tamele hebben we het stadion bezocht van de lokale voetbalclub (FC Tamele) Een heel modern stadion wat pas in 2008 gebouwd is i.v.m. de Africa-cup. Een rondleiding van de plaatselijke beveiligingsman, voor maar liefst 3 cedi (€1,75). Heerlijk om weer even in een voetbalstadion te zijn. Daarna lekker wezen shoppen en lekker gerelaxed.

Maandagochtend zijn we als eerst naar de bank gegaan, omdat we geld nodig hadden en alle
geldautomaten blijkbaar leeg waren. Wij daar bijna 2 uur binnen gezeten gewacht en gewacht, maar uiteindelijk wel gelukt. Eenmaal buiten probeert Fiona 5 minuten later te pinnen, wat denk je; inderdaad de pinautomaten werken gewoon weer! Maar goed het wachten in de bank was ook een leuke ervaring.

Na wat kleren en andere spulletjes gekocht te hebben zaten we maandag middag lekker op een bankje in de schaduw te genieten van een ijsco, zag ik een motor met een laadbak voorbij komen wat ze hier ook wel motorking noemen. Aangezien we wel zin hadden om z’n ritje te maken achter in de laadbak(je) gingen we op pad met de gedachten om dit ook te regelen, we dachten dat het wel moeilijk zou worden omdat we er nog niet veel tegen gekomen waren. Nog geen minuut later kwamen we een volstrekte vreemde man tegen die vroeg of hij ons toevallig ergens mee kon helpen. Hem uitgelegd dat we een ritje met Motorking wilde maken, samen met hem naar een andere man gegaan die een eigen motorzaak had. Hij dacht eerst 2 mooie motors aan ons te kunnen verkopen, helaas voor hem hadden we geen interesse, maar de vriendelijke man wilde ons wel helpen dus ging hij z’n broer bellen, die uiteindelijk iemand kende met een Motorking. Nog geen 10 minuten later: toet, toet motorking voor de deur. Heerlijk een uurtje achter in het bakje gezeten en door een zonnig Tamele gescheurd waarbij we de nodige aandacht trokken. Het leek wel of we de koning en de koning waren, zo werden we toegezwaaid door iedereen. De chauffeur vond het ook helemaal geweldig om dit tafereel mee te maken.

Omdat ik thuis veel familie en vrienden heb, die vast en zeker allemaal een souvenir willen uit Ghana werd het ook tijd om voor hun iets te gaan kopen, naast de vele souvenirs die ik al voor mezelf gekocht heb (Ghana slippers, Ghana vlag, armbandjes, geurtjes, tal van voetbalshirtjes enz).had ik echt de intentie om iets voor anderen te kopen. Het liefst niet te groot, want tenslotte moesten we nog een week gaan backpakken, dus hadden Fiona en ik afgesproken om niks groots te kopen. Maar eenmaal in een shop waar ze schilderijen verkopen raakten we allebei verliefd op een schilderij. Ik op een heel groot schilderij, Tsja, wat doe je dan? Volg je gevoel of je verstand? Uiteindelijk hebben we het beide gaan. We hebben het schilderij gekocht (flink afgepingeld), maar konden het daar laten staan en een week later ophalen. Het schilderij vond ik trouwens zo mooi dat ik toch maar besloot om het zelf te houden zie foto (wees maar niet bang, want met de andere souvenirs is het ook nog goed gekomen:P)

Maandag op dinsdag weer vroeg opgestaan (3.15u) om de bus te pakken van Tamele naar Yendi. In Yendi weer precies hetzelfde verhaal, namelijk behulpzame mensen en nog geen 2 uur later zaten we samen met 60 Ghanezen in een volgepakte bus met 4 geiten op het dak en weet ik niet hoeveel tassen en ander materiaal op het dak op weg naar Hohoe wat helemaal in het oosten ligt tegen Togo aan. Het oosten is zoveel groener en heuvelachtiger dan het noorden. Het mooie is dat het allemaal puur natuur is en niet verpest is door het toeristische gebeuren. Ik heb echt niet geweten en durven denken dat Ghana zo mooi zou zijn. Het lijkt wel of je door een tropisch regenwoud rijdt met het busje. Na een lange reis eenmaal aangekomen in het dorpje Hohoe voelden we ons zelf meteen thuis, en vanuit daar zijn we de volgende dag naar de Wli-waterfalls gegaan. Vanuit Hohoe is het ongeveer 25 kilometer naar de watervallen, wat we afgelegd hebben in een gedeelde taxi (lees: 7 man in een opel ascona). Eenmaal aangekomen bij de watervallen konden we op het kantoor kiezen tussen de upperfalls en de lowerfalls waarbij wel gezegd werd dat de upperfalls niet eenvoudig was.

Je moest hiervoor een stukje klimmen. Aangezien we zoveel mogelijk wilden zien hebben we voor beide gekozen. We moesten wel verplicht veel water meenemen want het kon wel eens zwaar worden. Vervolgens zijn we met een gids op pad gegaan, eerst een klein stukje gelopen op het platteland door de prachtige groene omgeving en kronkelende riviertjes. Ik begon al bij mezelf te denken, is dit nu zwaar? Maar toen we eenmaal gingen klimmen is die gedachte van zwaar krijgen toch nog helemaal goed gekomen. je kreeg een stok mee en we begonnen me toch een berg te beklimmen waar je akelig van werd. We hebben echt 2a3 uur een super steile berg beklommen waarbij ik wel ontzettend vermoeid raakte. Onderweg zat ik stiekem al een paar te denken aan opgeven, want het was echt heel zwaar. Na veel korte pauzes kwamen we eindelijk aan bij de upperfalls, wat geweldig was om te zien. Wat was ik trots op mezelf dat we het bereikt hadden. Na veel foto’s genomen te hebben en lekker bij het water gestaan te hebben, moesten we dezelfde weg weer terug, maar nu dalend. Het is minder zwaar, maar wel veel gevaarlijker om te dalen. Je moest jezelf voortdurend afremmen omdat je anders doorschoot en opletten dat je op het “pad” bleef want anders kon je wel eens een paar meter omlaag vallen. Toch ben ik verschillende keren gevallen, maar gelukkig was ik niet de enige. Zelfs de gids (die deze berg maar 1x per week beklimt omdat het zo zwaar is) flikkerde bijna omlaag. Moeilijk om dan je lach in te houden. Eenmaal weer op de normale weg aangekomen hebben we de lowerfalls nog bezocht, en daar lekker in het ijskoude water gestaan en uitgerust van de vermoeiende trip. Die dag hebben we verschillende keren tegen elkaar gezegd dat we echt wel een prestatie hebben geleverd en avonds tijdens het eten genoten van een ijskoud heerlijke pilsje.

Wat ook super leuk om te doen is (en waar we inmiddels heel goed in zijn) is om op markten en in shops af te pingelen. Het komt regelmatig voor dat ze voor een t-shirt 20 cedi vragen, maar dat je het uiteindelijk voor 4 cedi koopt (€2,30:P), ze hebben dan al vrij snel door dat wij goed ingeburgerde Obruni’s zijn die weten hoe het werkt.

Vervolgens zijn we vanuit Hohoe doorgereisd naar Atimpoku, waar we verbleven in de Aloy’s hotel. Dit is gelegen aan de Volta Lake, waarbij je een schitterend uitzicht had over het water en de bergen. Hier hebben we een kanotocht gemaakt en zijn lekker wezen wandelen in het dorpje. De volgende dag zijn we weer vertrokken vanuit Atimpoku naar Akosombo waar het vertrekpunt van de ferry ligt. Ons plan was eigenlijk om met de ferry terug te gaan naar het noorden, maar dit bleek niet haalbaar omdat hij pas heel laat vertrok en hij wil er nog wel eens lang over doen (als Ghanezen dit al zeggen….) Daarom hebben we besloten om 2 dagen in Akosombo te blijven. De 1e dag ochtends naar de markt geweest, de slijter bezocht (voordat mensen allerlei dingen gaan denken, alleen maar vruchtensap gekocht) en de “drogisterij”bijna leeg gekocht. Middags wilde we eigenlijk ergens gaan zwemmen in de Volta Lake maar dit bleek onmogelijk waardoor we doorgestuurd werden naar het Volta Hotel, waar ze een schitterend zwembad hebben. We dachten in 1e instantie dat het gesloten was, maar het was gewoon niet druk (lees niemand anders) waardoor Fiona en ik lekker een hele middag genoten hebben van een privézwembad. Heerlijk. De 2e dag in Akosombo zijn we een tocht wezen maken met een partyboot. Met deze boot (voorzien van zwembad, live muziek en barbecue) zijn we een stuk wezen varen, waar we indien mogelijk nog bruiner zijn geworden. Zondags wilde we terug reizen naar het noorden, weer via het oosten. Dit bleek helaas niet mogelijk waardoor we doorgereisd zijn naar Accra(hoofdstad van Ghana). Vanuit Accra hebben we ongeveer 13 uur in de bus gezeten om ruim 800 kilometer af te leggen naar Tamele. Het klinkt heel gek, maar ook hier wen je aan en je ziet er de humor van in. Je ziet zoveel dingen onderweg waardoor de tijd voorbij vliegt. We kwamen rond 2.00u nachts aan in Tamele en hebben toen een taxi gepakt naar een guesthouse. Of ja taxi, ik heb werkelijk nog nooit z’n gaar ding op wielen gezien. Eerst moest de taxi aangeduwd worden, na een paar honderd meter begon het ding eigenlijk iets van te werken. Ik twijfelde of hij ging opstijgen of dat hij toch over de weg bleef gaan. Het laatste bleek het geval. Toen het eenmaal reed stapte de chauffeur weer uit, want hij was onderweg wat onderdelen verloren. Nadat hij de onderdelen weer opgeraapt had zijn we verder gereden waarbij de chauffeur de hele tijd uit het raam hing om achter zich te kijken of hij niet meer onderdelen verloor. De lichten van de auto deden het trouwens ook niet. Na een korte nacht (van 3.00u tot 6.30u) zijn we tickets gaan kopen voor de bus naar Damongo en hebben we nog even door Tamele gelopen en de laatste noodzakelijke dingen gedaan zoals geld pinnen (de automaat werkte), souvenirs kopen en nog even genoten van de laatste uren vakantie.

Maandag waren we ongeveer om 17.00u thuis, we hadden onze tas eens nog niet uitgepakt of we keken elkaar aan, zullen we naar de kinderen gaan en ja hoor om 18.00u waren Mike en Fiona alweer bij de kinderen. De kinderen hadden ons ontzettend gemist en waren stuk voor stuk blij om ons te zien. Noah vertelde bij mij dat hij iedere dag gebeden heeft dat wij weer snel en veilig terug waren, Jennifer vertelde dat ze het helemaal niet fijn vond dat wij weg waren geweest en ook de andere kinderen waren niet weg te slaan van ons. Zelfs de kinderen die helemaal in het begin terughoudend en verlegen waren, verkeerde in een knuffelstemming.

Het gaf mij z’n fijn gevoel om na z’n geweldige week weer terug in Damongo te zijn en weer lekker naar de kinderen te kunnen. Ook de reacties van alle andere zoals de vrienden in het dorp, maar ook de mensen hier in huis waren hartverwarmend. Goed om te weten dat je zo gewaardeerd wordt.

Terugkijkend overheerst bij mij een ontzettend trots gevoel, dat we gewoon met zijn 2-en ruim 1500 kilometer gereisd hebben, maar tegelijkertijd ook zoveel leuke dingen ondernomen hebben en dat we bijna helemaal geen tegenslag of vervelende dingen hebben meegemaakt. De behulpzaamheid van de lokale bevolking is zo ontzettend groot, we hoeven maar iets te vragen of het wordt helemaal geregeld voor ons. Soms hoefden we echt maar 1 stap uit de taxi of bus te zetten of de mensen stonden al klaar. Kortom echt genoten!

Inmiddels zijn Ties en Milou aangekomen in Damongo, die 2,5 maand blijven. Ook zijn er 3 vrouwen uit Belgie gekomen, die 3 weken zullen blijven. Eens kijken of ik nog veel Belgenmoppen weet. Wel druk in huis, maar anderzijds ook weer heel gezellig!

De komende maand hebben de kinderen vrij van school i.v.m. de paasvakantie, waardoor wij weer ontzettend veel tijd met de kinderen gaan besteden. Ook gaan we weer het e.e.a. voor school doen, want dat heeft de laatste 2 weken een beetje op een laag pitje staan maar ook dat komt allemaal wel goed!


Deze week wel een iets minder berichtje gekregen vanuit Nederland, namelijk dat het nog niet zeker is of ik wel kan terugkeren bij mijn bijbaantje bij de Rabobank i.v.m. de kreditcrisis. Ik vind tegen die tijd heus wel een ander bijbaantje als het nodig is, maar of ik nog ooit z’n leuke collega’s tref dat betwijfel ik!

Zo eindelijk klaar, terwijl ik nog veel meer kan vertellen o.a. over een bruiloft waar we geweest zijn, over de obruni avonden met de Nederlandse stagiaires in het ziekenhuis hier, over de games afternoon versie 2, maar dat zal ik jullie allemaal besparen want jullie concentratie zal redelijk op zijn!

Iedereen een fijn paasfeest. Eet niet teveel paaseieren en tot over ongeveer 2 weekjes als er nieuwe verhalen (wel een stuk korter:P) volgen uit het o zo boeiende leventje van Mike Aarts!
Groetjes Mike