Deze jongen is al meer als een kwartjaar in Ghana

Normaal gesproken begin ik mijn verhalen altijd om mensen te bedanken voor de leuke reacties, maar als ik hieronder op mijn site lees wat voor vertrouwen iedereen in mij heeft met betrekking tot de quizvraag dan denk dat ik er hier nog maar een paar maanden aan vast plak:) Het goede antwoord op de quizvraag is stelling 2. Mike ging een brood kopen, maar vergat het brood mee te nemen. Kan de beste overkomen toch?

Het zou te makkelijk zijn om hier nu een quiz vraag over Fiona neer te zetten, dus laten we dat maar niet doen!

Ik ben inmiddels al meer dan een kwartjaar van huis af, echt niet normaal hoe snel het gaat! Ook onze planning voor de resterende 7 weken is zeg maar overvol te noemen. Zo gaan we op 17 Mei nog een weekje reizen, waarbij weer enkele super mooie dingen op de planning staan (met nadruk op de planning, want zelfs geplande bruiloften gaan in Ghana niet altijd door, maar goed straks meer daar over).

Tijdens onze reis willen we o.a. naar een apendierentuin (ben benieuwd of ik bekenden tegen kom) gaan, naar de Kintampo watervallen, en naar Kumasi waar veel te beleven is. (markten, bioscoop, voetbalstadion en ze schijnen zelfs een heuse discotheek te hebben) maar waar ik het meest naar uitkijk is om te gaan kijken bij het “Hand in Hand” project. Dit is een project voor mensen met een verstandelijk en/of geestelijke handicap. Deze instelling is uniek in Ghana want kinderen met een handicap worden hier vaak gezien als kind van de duivel of van de watergeest. Deze kinderen worden daardoor vaak verwaarloosd of te vondeling gelegd, waardoor een kind met een handicap normaal gesproken weinig tot geen overlevingskansen heeft.

Hier in Damongo begint het weer langzaam te veranderen. Het regenseizoen staat op het punt van beginnen, wat al geleid heeft tot enkele fikse buien. Het kan dan zo hard regenen, stormen en onweren, onverstelbaar. Vaak vaalt dan overal de stroom uit, maar je hoeft niet bang te zijn dat je niks ziet want, vaak wordt alles seconden lang verlicht door de bliksem. Als je de dag erna door het dorp loopt, dan zie je soms dat sommige “huizen” bijvoorbeeld zonder dak zijn. De kinderen vinden regen ook helemaal geweldig, omdat ze het niet vaak meemaken. Regendansjes en spelletjes midden in de regen zijn dan geen uitzondering. Niettemin verlopen de meeste dagen vaak nog zonnig met een aangenaam temperatuurtje van rond de 30-40graden.

De terugblik op de afgelopen weken begint met de verjaardag van Marije. Alle kinderen waren uitgenodigd bij Abraham thuis, ook omdat de Kintampo watervallen niet waren doorgegaan. We hadden een barbecue georganiseerd. Wij hebben de kinderen getrakteerd op lekker eten en drinken, maar de kinderen hebben ons tegelijkertijd getrakteerd door vol enthousiasme te zingen en te dansen. Als afsluiting werd er een film geprojecteerd (George in the Jungle) op de muur. Eigenlijk zouden we een openlucht bioscoop maken door op een doek te projecteren, maar ja het regenseizoen……..

De vorige keer schreef ik dat we op zaterdag naar de bruiloft van Hassan zouden gaan, maar Hassan was vergeten dat het op Zaterdag hier markt is. (de markt is iedere zaterdag maar goed) Uiteindelijk is daarom de bruiloft maar verschoven naar Zondag en toen presteerden we ook nog om te laat komen, waardoor we de bruiloft uiteindelijk grotendeels gemist hebben, maar ons huwelijkscadeau (een levend schaap, wat inmiddels niet meer levend is mmmmm) heeft veel goed gemaakt.

Koninginnacht zijn we samen met een heus oranje leger op pad gegaan om een borrel te gaan drinken bij het guesthouse, het was echt super gezellig.

Ook met Koninginnedag zijn we een borrel gaan drinken op onze koningin, helaas wel in de wetenschap dat een of andere gek in Apeldoorn het gepresteerd heeft om hier in Ghana op televisie te komen. Over triest mensen gesproken…
Terug naar het leventje hier in Ghana. Met het computerproject zijn we inmiddels al een heel eind op weg. De 6 kinderen waar we het project zijn gestart zijn inmiddels allemaal geslaagd en beschikken naar onze mening over voldoende basisvaardigheden. Ze hebben ook een diploma gekregen van ons maar niet voordat dit diploma officieel ondertekend werd door zowel de student, Fiona en ik. Daarna werden ze door mij en Fiona gefeliciteerd. ik heb nog nooit kinderen zo zien glunderen.

De kinderen zijn trots op hun diploma, maar ik weet zeker dat wij trotser zijn op de kinderen als je ziet hoe ze zich op dit vlak ontwikkelt hebben. In de toekomst zullen ook in Afrika computers een steeds grotere rol gaan spelen in de maatschappij en als je dan bedenkt dat deze kinderen nu al z’n kennis in huis hebben. Echt geweldig. Nu is het aan ons om ervoor te zorgen dat het project doorgaat als wij er straks niet meer zijn, ik ben ervan overtuigd dat dit gaat lukken. Hierbij hebben de hulp van de oudste kinderen, die hun vaardigheden en kennis gaan overbrengen op de 6 jongere kinderen.

Dit klinkt eenvoudiger dan dat het eigenlijk is, vandaar dat we een les besteed hebben aan op wat voor manier je iets uitlegt en vertelt aan iemand anders. De kinderen hebben snel de neiging het over te nemen i.p.v. het uit te leggen aan elkaar, vandaar dat we een rollenspel gedaan hebben waarbij Fiona en ik het kind waren, waar alles aan uitgelegd moest worden. Ik kan mezelf gelukkig nog steeds goed inleven in een kind wat leidde tot komische taferelen. Tussen het geinen en lol maken door hebben we wel geconcludeerd dat de kinderen (met begeleiding van ons) zeker in staat zijn om de andere kinderen les te kunnen geven.

Sowieso blijft het contact met de kinderen ontzettend leuk, je onderneemt zoveel dingen met de kinderen. Zo heb ik de kinderen kunnen wijsmaken dat ik de sterkste man van Nederland ben, blijven we creatieve dingen met de kinderen ondernemen, en blijft het slapen bij de kinderen leuk alhoewel het slapen op meiden kamer met jengelde baby’s heel de nacht door een steeds zwaardere opgave.

De kinderen zijn ook altijd heel nieuwsgierig naar het leven in Nederland. Ze weten dat mijn favoriete voetbalclub Ajax is, maar ze merken ook dat ik de laatste dagen/weken angstvallig stil ben geweest over Ajax. Ik ga maar niet uit leggen dat Ajax voorbij is gestreefd door Az en Twente, zo zijn er tenminste nog mensen op deze wereld die geloven dat Ajax een Europese topclub is. Ook had ik laatst eens verteld dat er in Nederland in dure restaurants soms kikkerbilletjes gegeten worden. Een paar dagen later kwam ik bij de kinderen, werd ik mee geroepen naar de slaapkamer. Daar hadden de kinderen 3 kikkers gevangen en verzameld in een doosje, die ze wilde klaarmaken voor ons. Ze wisten alleen niet of ze gebakken of gekookt moesten worden. Misschien heel ondankbaar en onbeleefd maar ik heb het aperitiefje beleefd afgeslagen.

We zijn inmiddels ook volop aan de slag met de A-B-C kaartjes. Om te kijken naar hoe de kinderen de letters van het alfabet kunnen benoemen (bijvoorbeeld of ze het verschil weten tussen een u n) hebben we het alfabet door elkaar gehutseld en ieder kind apart de letters laten benoemen. Er zijn kinderen die in groep 7 zitten van de basisschool maar bijvoorbeeld 16 van de 26 letters van het alfabet niet herkennen of niet juist kunnen benoemen. Juist voor deze kinderen wordt op het terrein van het weeshuis een nieuwe school gebouwd (waar we dankzij ons sponsorgeld ook een bijdrage aan hebben kunnen doen) en worden deze kinderen teruggehaald van de bassischool naar de nieuwe school om daar in extra les en extra aandacht te krijgen.

Door deze test met alle kinderen te doen hebben we een beeld gekregen van welke kinderen echt extra aandacht nodig hebben. Opvallend om bijvoorbeeld te zien dat sommige kinderen van 5 jaar minder fouten maken dan kinderen van 13 jaar met het benoemen van de letters. Zo we gaan de komende periode dus veel aan de slag om te proberen het niveau van sommige kinderen op te krikken.
Wat ook gaaf is dat ik 3 hippe Afrikaanse korte broeken heb laten maken van typisch Afrikaanse stoffen, waarmee ik vast en zeker de show ga stelen in Nederland.
Omdat het doel van mij en Fiona is om zoveel ervaringen en indrukken op te doen tijdens onze stage, zijn we een dag gaan meekijken in het West Gonja Hospital hier in Damongo. De 4 Nederlandse meiden die in het ziekenhuis werken (allen studenten aan de universiteit in Maastricht) hadden ons uitgenodigd om een dagje mee te kijken in het ziekenhuis.
In het ziekenhuis heb je geen gespecialiseerde afdelingen (zoals een long en hart afdelingen), geen knopjes om de zuster te roepen, geen tv, geen eten en drinken (moet je zelf voor zorgen) en geen supermoderne apparatuur maar heb je slechts een eenvoudig gammel bedje en er zijn maar 3 afdelingen. Je hebt de mannen afdeling, de vrouwenafdeling en een kinderafdeling. Op de mannenafdeling zijn we de dag begonnen. We hebben samen met Carlijn, een Ghanese dokter, en een verpleegster de dagelijkse ronde gemaakt om te kijken hoe de patiënten ervoor staan. De eerste 3 patiënten hadden longproblemen, maar ook mogelijk HIV en tuberculeuze. De 4e man die we bezochten had geprobeerd zelfmoord te plegen door rattengif te drinken omdat zijn dochter huwelijksproblemen had, maar hij komt er wel weer bovenop.

Vervolgens zijn we een kijkje gaan nemen op kinderafdeling waar Marianne spreekuur had, samen met een Ghanese zuster en 3 verpleegster. De 3 verpleegster en de zuster waren eigenlijk meer met andere dingen bezig dan dat ze werkten, terwijl Marianne ongeveer 20-25 kinderen behandeld heeft. Er waren veel kinderen met Malaria (het regent soms, dus meer malaria muggen), maar ook veel kinderen met diaree en koorts. Sommige kinderen waren zelfs zo ziek dat ze een bloedtransfusie moesten ondergaan. Er was ook een baby’tje die een infectie had waarbij haar huid op sommige plekken weg was. Daarna zijn we naar het algemene spreekuur voor volwassene geweest waarbij we met Femke en Inge meegekeken hebben, waarbij we mensen gezien hebben met bacteriële infecties, maagklachten, knieklachten en weer malaria. De meeste mensen spreken gebrekkig Engels, waardoor de meeste communicatie via een tolk verloopt, die eigenlijk ook liever lui dan moe is.

Middags hielden Inge, Carlijn en Marianne een presentatie voor de zusters en verpleegsters over hoe te handelen als kinderen zuurstof tekort komen tijdens de geboorte.
Ik heb zoveel respect en waardering gekregen voor de Nederlandse stagiaires, hun leveren echt een topprestatie in het ziekenhuis met beperkte materialen.

Na deze dag voelde ik mezelf meer Mike Arts dan Mike Aarts. Nee ff zonder gekheid, tijdens deze dag heb ik veel indrukwekkende dingen gezien en gedaan. Er zijn soms schrijnende verhalen van mensen die zich niet kunnen laten behandelen omdat ze geen geld hebben voor behandeling of voor een ziektekostenverzekering. Dit is het enige ziekenhuis in West-Gonja (soort provincie), waardoor het ook nog eens moeilijk is voor veel mensen om de afstand te overbruggen. Dit in combinatie met financiële aspect, besef je dat er hier in de omgeving dagelijks baby’s en kinderen sterven die wel geholpen hadden kunnen worden. Normaal zie en hoor je zoiets alleen op televisie en is het een ver van je bed show, maar nu sta je er midden in. En hoe moeilijk het soms ook te beseffen en te accepteren is, je weet dat dit ook een kant van Afrika is.

Je begint steeds meer te beseffen dat er aan deze geweldige tijd langzaam een einde begint te komen. Het voelt zo raar om te bedenken dat je straks weer terug naar Nederland gaat, want als je hier over straat loopt dan zie je Afrika, dan ruik je Afrika en dan proef je Afrika. Het is zo uniek om in deze cultuur te mogen leven, het opent je ogen dat er ook op een andere manier geleefd kan worden als in onze drukke gestreste westerse wereld. De mensen hier hebben niet of nauwelijks rijkdom, niet of nauwelijks luxe maar wat ze wel hebben is elkaar, en de steun van het geloof.
Natuurlijk ben ik straks blij om mijn familie en vrienden weer te kunnen zien, maar ik weet zeker dat het land, de cultuur en de kinderen voor altijd een plaats in mijn hart gestolen hebben.

Mike

Ps. In het kader van beter vroeg dan laat, wil ik bij deze alvast de allerliefste moeder van de hele wereld feliciteren met haar verjaardag op 24 Mei. Zal maar niet op internet zetten dat ze al 53 wordt:P