super vakantie gehad, op naar de laatste loodjes

Goedemiddag,

Welkom terug op mijn site waar ik zal proberen om weer het een en ander te vertellen over de afgelopen 3 weken.

We zijn op weer op reis geweest waarbij we weer ontzettend veel ondernomen hebben, waardoor dit een lang verhaal dreigt te worden. Ik zal mijn best doen om het zo kort mogelijk te houden:P

Onze welverdiende vakantie begon op Zondag 18 Mei toen we met de bus (redelijk op tijd, slechts een uur te laat) naar Tamele zijn gegaan. Omdat er in Damongo en omstreken geen pinautomaten te vinden zijn en het alweer een hele tijd geleden is dat we in Tamele geld opgenomen hebben, wilden we als eerst naar de bank gaan om geld op te nemen, want zowel Fiona als ik waren bijna (op ongeveer 20cedi 11Euro) door ons geld heen. Helaas voor ons werkte de pinautomaten in Tamele niet.

Gelukkig was de plaatselijke beveiligingsman erg vriendelijk en heeft de directeur van de bank opgebeld die op zijn vrije zondag middag naar de bank kwam om te kijken of hij de pinautomaat kon resetten. Helaas is de man voor Jan met de korte achternaam gekomen omdat het een landelijke storing is.

Gelukkig kwamen we in Tamele Carlijn en Marianne tegen (stagiaires van het ziekenhuis) die ons wat geld geleend hebben zodat we toch heerlijk hebben kunnen eten.
De volgende ochtend meteen naar de bank en meteen een bult geld opgenomen voor de vakantie.

We zijn daarna met een trotro (oude gare bus volgepropt met 20 Ghanezen en 2 blanken) op pad gegaan naar de Kintampo watervallen. Eenmaal in Kintampo aangekomen hebben we onze toen nog lichte hike rugzak gedropt in het guesthouse en zijn we naar de Kintampo watervallen gegaan. Gelukkig geen zware klim zoals bij de Wli-watervallen maar wel hele mooie watervallen. Nadat Fiona en ik een uitgebreide fotosessie gemaakt hebben, had ik mijn t-shirt en schoenen al uitgetrokken om een frisse duik te gaan nemen bij de watervallen. Totdat een groepje Ghanezen begon te roepen: Snake, Snake. Wat bleek een dikke slang van ongeveer 1,5 meter was met de waterval mee naar beneden gekomen. Aangezien ik schrik heb van slangen, toch maar veilig op de kant gebleven. Vervolgens zijn we lekker gaan uit-eten (ik ga nog veel en veel meer vertellen over eten:P) en hebben we ons avonds vermaakt in het gezellig dorpje Kintampo.

De dinsdag beloofde een drukke dag te worden met veel reizen en lang wachten. Tijdens onze vakanties maken we veel gebruik van de BradtGuide, waar ontzettend veel tips over vervoer, bezienswaardigheden en hotels instaan. In deze BradtGuide stond dat de verbinding tussen Kintampo, Boabeng-Fiema en Nkoranza alles behalve optimaal is. In iedere stad heb je een groot “bus”station waar tientallen trotro’s staan te wachten, tot ze vol met mensen zitten en kunnen vertrekken. Fiona en ik hadden allebei zoiets van zien wel hoe het gaat, maar zijn toch uiteindelijk met de taxi gegaan. Deze taxi zou ons naar Boabeng-Fiema brengen, voor 15 Cedi. Dit is een spot goedkope prijs, temeer omdat de weg ernaar toe erg slecht was. Het woord weg is eigenlijk nog te goed uitgedrukt voor deze ontzettende slechte hobbel de bobbel zandachtig pad. De omgeving was wel schitterend, je reed midden tussen de bergen door.

Eenmaal in Boabeng-Fiema zijn we naar het apendorp gegaan. Ik had verwacht dat de apen door gevangen zouden zitten en dat je letterlijk en figuurlijk even aapjes mocht kijken. Na een tros bananen gekocht te hebben, gingen we tot mijn grote verbazing met een gids (en onze taxichauffeur, die het ook leuk vond om mee te gaan) de natuur ingegaan. We zagen hoog in de boom wel wat apen zitten, maar dat was nog niet echt spectaculair. Het werd pas echt gaaf toen we een familie apen tegen kwamen. Ongeveer 20-25 aapjes kwamen uit de bomen gesprongen en aangerend om onze lekkere bananen te eten. In het begin had ik een banaan vast, en binnen 1 seconde had een aap heel de banaan te pakken. De gids gaf ons als tip om de bananen vaster te houden zodat de apen stukjes ervan konden pakken. Nadat de bananen opwaren, kwam Fiona erachter dat ze nog een half brood in haar tas had zitten, wat we ook aan de apen gevoerd hebben. Je had hele brutale apen, maar ook hele verlegen aapjes die van een afstandje toekeken. Heel leuk om dan naar z’n aap toe te gaan en hem wat brood te geven. Je kon de apen ook een hand geven. Echt een hele bijzondere ervaring. Nadat de bananen en brood op waren, zijn we gaan kijken naar het apenkerkhof.

Als er een aap overleed wordt hij begraven en krijgt hij een eigen plekje.
Na het apendorp moesten we alweer door naar Nkoranza waar we naar het Hand in Hand project gingen kijken. Aangezien Boabeng-Fiema echt een gat is, hadden we onze taxichauffeur vooraf al zo gek gekregen om ons ook naar Nkoranza te brengen. Geweldig toch dat 5 uur met een privé taxichauffeur iets meer als 10euro kost.

Via een iets betere weg zijn we in Nkoranza aangekomen en zijn we naar het Hand in Hand project gegaan. Nadat we onze spullen naar onze slaaphut (met openlucht douche en wc) gebracht hadden, zijn we over het terrein gelopen en al meteen verschillende gehandicapten gezien. Er wonen zowel geestelijke als lichamelijk gehandicapten. Het toppunt was toen ik een meisje zag, dat geen armen en geen benen had. Je kunt jezelf voorstellen dat dit heel indrukkenwekkend is. Z’n kind zou het in Nederland moeilijk hebben, laat staan in Ghana. Ik moet er wel bij vertellen dat het terrein van het Hand in Hand project echt een paradijs is voor deze kinderen. Het is heel mooi ingericht met speeltoestellen, zwembad, grote speelvlaktes maar ook snoezel-ruimtes en werkplaatsen voor dagbesteding (o.a. Naaiatelier, computers en creatieve mogelijkheden). Je kunt aan diverse dingen goed zijn dat het project is opgezet door een Nederlander. Het was ook erg leuk en hartwarmend om te zien om op wat voor manier er met de doelgroep werd omgegaan. Er werd volop plezier gemaakt, wat super was om te zien.

Later in de middag zijn we door het dorpje Nkoranza wezen lopen. Eenmaal aangekomen bij de plaatselijke brandweerkazerne raakten we aan de praat met een brandweerman. Nadat ik uitgelegd dat mijn vader en 2 vrienden van mij brandweerman in zijn, vertelde hij over de brandweer in Ghana. Een andere brandweerman vroeg aan mij waarom Nederland altijd zo goed voetbalt op toernooien, maar nooit niks wint. Tsja wat moet je dan uitleggen.

Avonds zijn we in Nkoranza wezen eten, (helaas weinig keus, je kon kiezen uit 3 soorten rijst met kip tsja dan houdt het kiezen snel op, maar goed dit komt later in dit verhaal helemaal goed) Toen we terug wilde gaan naar het hand in hand project, was er een echte stortbui. Na even gewacht te hebben, toch maar besloten om naar buiten te gaan en een taxi aan te houden. Wij heel hard rennen naar een plek waar we konden schuilen onder een afdakje om eventueel een taxi aan te houden, als die ons tenminste kon zien door de regen. Een regendansje en een polonaise verder onder het afdakje kwamen we achter dat er iemand lag te slapen onder een dekentje. Haha wat moet hij wel niet gedacht hebben.
Uiteindelijk ben ik toch maar op straat gaan staan, zeik en zeik nat geworden maar wel een van de weinige taxi’s die door het pokkenweer reden kunnen aanhouden.

Vanuit Nkoranza zijn we doorgegaan naar Kumasi. Kumasi was vroeger de hoofdstad van Ghana, maar later is dit Accra geworden gezien de ligging van Accra aan de kust. We hadden al van verhalen gehoord dat Kumasi een grote stad was, maar wat ik daar allemaal gezien en meegemaakt heb is echt bijzonder en onvergetelijk.

Nadat we een goed guesthouse gevonden hadden (waar ze ook nog al mijn vieze kleren hebben gewassen) zijn we naar het National Cultural Centre gegaan. Hier verkochten ze niet alleen tal van souvenirs, maar je kunt ook zien hoe ze met de hand gemaakt worden.
Daarna zijn we naar de Keteja-markt geweest. Je zult niet denken niet zo spectaculair zeker niet als je aan de woensdagochtend markt in Someren denkt. Het wordt echter een beetje indrukwekkender als je bedenkt dat deze markt 12 (!) hectare groot is met daarop meer dan 10.000 marktkramen. Echt onverstelbaar, we hebben het een uurtje volgehouden maar toen vonden we het toch echt genoeg geweest.

We zijn naar een “rustig” gedeelte van de stad geweest, waar tal van staathandelaren o.a. elektronische apparatuur, computers, maar ook vele andere gave leuke hebbe dingetjes. Vervolgens zijn we lekker wat gaan drinken op terrasje. Toen we terug richting de stad wilde lopen, bleek dit terrasje naast een grote gevangenis te liggen. We werden nageroepen door gevangen die vanuit hun kamertje naar beneden konden kijken. De gevangenis zag er van de buitenkant een beetje uit zoals die van Prison break. Ik wilde graag binnen gaan kijken, helaas mochten we van de bewaking alleen binnen als we bij iemand op bezoek gingen. Helaas voor ons dus.

Nadat we onze volle tassen even gedropt hebben in het guesthouse, zijn we op zoek gegaan naar een goed restaurant. Na een Amsterdams Cafe voorbij gelopen te zijn, kwamen we uit bij een luxe restaurant waar ze gewoon mixgrill op het menu hebben staan. Het eten is normaliter best goed in Ghana en best lekker, maar ik heb nog nooit zo genoten van een mixgrill. Hij was zo lekker en ik kon het niet laten om te smsen naar Ties, Milou en Marije die gewoon in Damongo aan de macroni of aan de rijst zaten.

Omdat Kumasi z’n wereldstad is, zijn we ook de 2e dag in Kumasi gebleven. Na een goed verzorgd ontbijtje zijn we naar het voetbalstadion gegaan. Asantekotoko is de topclub in Ghana en heeft tevens het grootste stadion in Ghana (45.000 mensen). Het stadion is niet in de clubkleuren van Asantekoto, maar in de kleuren van Ghana. Een mooi stadion waarbij ze zelfs heuse skyboxen hebben.

Na het stadionbezoek zijn we weer gaan shoppen (lees: Fiona stofjes en kleren, Mike voetbalshirtjes en apparatuur). De tijd vloog voorbij en voordat het we wisten was het alweer tijd om een goed restaurant te zoeken. Weer gelukt en weer heerlijk gegeten, waarbij de cocktails ook lekker smaakten.

Vrijdags zijn we doorgereisd naar Lake Bosumtwi. Dit is ongeveer 1 uur onder de rook van Kumasi. Dit meer ligt verstopt in de bergen, waarbij we met hoge snelheden door scherpe haarspeldbochten gescheurd zijn. Daar kwamen nog 1 of andere mafkees tegen die we 2 cedi tol moesten betalen. Dit waren we niet van plan, omdat hij gewoon een oplichter was. Om maar geen problemen te krijgen, hebben we na een kwartier toch maar betaald (weliswaar 1 cedi, je blijft toch Nederlander he:P). We verbleven in een supermooi Guesthouse. Dit had een privéstrand aan het meer, waarbij we heerlijk een dag geluierd hebben in een heerlijke rustige omgeving.

Echt genieten, lekker 40graden, biertje erbij, boekje erbij en af en toe lekker zwemmen. Wat wil een mens nog meer?

Heel apart om het verschil te ervaren tussen de tienduizenden mensen in Kumasi, en de heerlijk rust een uurtje verderop.

Zaterdagochtend zijn we samen met een Engels vrouw die we in het Guesthouse ontmoet hadden, terug gereisd naar Kumasi. Je raadt het al, daar nog even gewinkeld en heerlijk uit wezen eten. Daarna zouden we naar de bioscoop gaan in Kumasi, nadat we Woensdags en Donderdags al bijna de halve stad hadden afgezocht (niet verder gekomen dan een bioscoop met pikante films, een bioscoop die dicht was en videotheek waar ze tegen betaling van 10cedi wel een film zouden opzetten) waren we ervan overtuigd dat we nu wel naar de film zouden kunnen.
We hadden inderdaad een bioscoop gevonden, maar de film (Chinese vechtfilm) was al een uur aan de gang. Hierop hebben we besloten de strijd te staken, naar het (Shell)tankstation te gaan koekjes, chips en Heineken bier gekocht en hebben we een filmpje gekeken op de laptop. Nu snap ik tenminste het begrip thuisbioscoop…….

De volgende dag zijn we met de STC-bus (die gewoon maar 5 minuten te laat vertrok, nog nooit meegemaakt in Ghana) terug gegaan van Kumasi naar Tamele. Dit is ongeveer 7 uur rijden, waardoor we rond 17.00u in Tamele waren. Om de vakantie goed af te sluiten zijn we nog een keer heerlijk wezen eten en op tijd naar bed gegaan omdat we de volgende dag al om 5.30u moesten opstaan om kaartjes te kopen voor de middagbus naar Damongo.

Maandagochtend dus heel vroeg opgestaan en kaartjes wezen kopen voor de bus naar Damongo. Vervolgens nog een even wat door Tamele rondgelopen en voor de kinderen alvast wat spulletjes gekocht voor als we afscheid van ze gaan nemen.

We hebben voor ieder kind een schrijfblok, pennen en potloden, puntenslijper en wat lekkers gekocht. Hier maken we voor ieder kind een mooi pakketje van, zodat ze lekker creatief bezig kunnen blijven.

De terugreis naar Damongo verliep aanvankelijk zonder problemen tot een vrouw langs me de Afrikaanse hobbel wegen moeilijk kon verdragen (ik moet zeggen we hadden ook een bijzonder lompe chauffeur) en alles onder kotste. Gelukkig is er nog steeds niks mis met mijn reactie vermogen zodat ik mijn volle tassen net op tijd aan de kant kon zetten.

Eenmaal thuis aangekomen waren Mazura en Shakura (2 kinderen van het weeshuis) toevallig bij Abraham in huis. Mazura vloog me meteen om mijn nek, zo blij was hij om mij weer te zien. Maandagavond hebben we afscheid genomen van Milou, Ties en Marije die 3 weken gaan rondreizen door Ghana. We hebben ze snel nog wat laatste tips kunnen meegeven. In al die maanden is het tussen de vrijwilligers onderling allemaal super goed gegaan en hebben veel lol gehad samen. Daarom is het best wel raar dat Fiona en ik nu als enige vrijwilligers achterblijven. Maar goed de 1e reünie staat al gepland, bbq-en bij Hanneke en Maurits.

Waarschijnlijk zijn Milou, Ties en Marije wel terug op 15Juni, wanneer we de verjaardag van Fiona vieren en tevens ons afscheidsfeest houden omdat we op 17 Juni alweer richting de kust gaan.

Daar gaan we samen met Gijs de Bont (die stage loopt in Nigeria en naar Ghana komt) langs de kustlijn reizen.

Ik heb mijn best gedaan om tijdens de vakantie zo min mogelijk aan de kinderen te denken, omdat we over een kleine 3 weken afscheid moeten nemen van deze fantastische lieve kinderen. Dit is ook redelijk gelukt, maar als je dan terugkomt bij het weeshuis en ziet hoe de kinderen stralen, glimlachen en ons helemaal doodknuffelen, dan besef je dat je in al die maanden toch een band heb opgebouwd, en dat het heel lastig en moeilijk zal worden om afscheid te nemen.

Dan merk je pas hoe erg je de kinderen gemist hebt.

Van de ene kant heb je z’n warm gevoel en wordt je zo gewaardeerd maar van de andere kant weet je dat de komende 3 weken zo voorbij zien, en dat er dan weer andere vrijwilligers komen waar de kinderen ook weer een band mee gaan krijgen.

Ik ga stoppen met het praten over afscheid nemen, ik wil er eigenlijk nog helemaal niet aan denken al blijft het door je achterhoofd spoken.

De komende 3 weken staan echt bomvol, we gaan nog met 2 zwemgroepen naar Mole, alle projecten voor school afronden, afscheidfeestje regelen, talkpoeder kopen om Fiona mee onder te gooien op de 15e :P maar het allerbelangrijkste wat ik ga doen is genieten.

Genieten van de lieve kinderen, genieten van de lieve mensen en genieten van de cultuur nu het allemaal nog kan!

Tot snel lieve mensen,
Mike Aarts