“Sir Mike, together we are strong”

Vooraf had ik gedacht dat ik het moeilijk zou vinden om iedere 2 weken een verhaaltje te schrijven, maar ik kan iedere dag wel een verhaal schrijven van gebeurtenissen hier!

Het is alleen lastig om de verhalen om de 2 weken op internet te plaatsen, omdat internet hier net zo wisselvalig als een knipperlicht is.
Vandaar dat de foto's waarschijnlijk later deze week pas komen.

Het leventje hier blijft me super bevallen, de mensen zijn zo aardig, en ook bij de kinderen zijn blijft iedere keer weer super. Als je al een keer een wat mindere dag hebt of dreigt te hebben, dan is dat in een keer over als je bij de kinderen komt en je ziet hun lachende gezichtjes. Lichamelijk heb ik ook nog nergens last van gehad, het eten is lekker en ik zit zelfs zo lekker in mijn vel dat ik soms ochtends eerder mijn wekker zet om zodoende om 6.00u ochtends te gaan hardlopen. (ik weet dat het heel, heel, heel ongeloofwaardig klinkt, maar toch is het zo)

Inmiddels zijn we met de 6 oudste kinderen begonnen met ons computerproject. Het was vooraf voor ons moeilijk in te schatten hoe de kinderen de laptops zouden vinden en wat ze al er mee konden. Als ik vertel dat de kinderen gedurende de lessen met een glimlach van oor tot oor zitten en zich ontzettend leergierig opstellen dan zit het met het enthousiasme wel goed. We zijn gestart met het verkennen van de laptop en het oefenen met het touchpad, wat de kinderen goed afging. Daarna zijn we met een tekstverwerker aan de slag gegaan, waarbij de kinderen o.a. het alfabet, de getallen 0 t/m 20 en hun eigen namen getypt hebben (o.a. aandacht besteed aan het gebruik van hoofdletters, enters, spaties, backspaces enz). Na een ongeveer een half uur serieus gewerkt te hebben zijn we spelletjes gaan spelen op de computer en hebben ze geoefend om een tekening te maken. Mazura (een kind wat in mijn groepje zat) heeft een hele grote olifant gemaakt in een tekenprogramma. Echt knap als je bedenkt dat hij voor het eerst in zijn leven achter een computer zat. Wat de kinderen ook geweldig vonden was het foto’s en video’s maken met de laptop. Nadat we eigenlijk klaar met de 1e computerles, konden de kinderen er geen genoeg van krijgen, en hebben we ze een half uurtje langer laten spelen op de computer. We zijn nu 2 lessen bezig en ze kunnen al verhaaltjes typen, maar ook al de B I U toetsen gebruiken en toepassen.

Heel leuk om te zien, dat waar je zoveel werkt in gestopt hebben (projecten bedenken, sponsoren werven, laptops aanschaffen, brainstormen over de manier waarop het je introduceert, enz) nu eindelijk in de praktijk kunt uitvoeren. Nu is het de kunst om de 6 kinderen de komende maanden zoveel mogelijk bij te brengen, zodat hun het uiteindelijk over kunnen brengen op de jongere kinderen. Over uitdagingen gesproken…………

Ik lag afgelopen Donderdag lekker even uit te rusten in het zonnetje, komt Adijah (een kind wat niet echt de aandacht vraagt, maar liever de kat uit de boom kijkt) naar me toe pakt mijn hand vast, kijkt me aan en zegt: “Sir Mike, Together we are strong! Dit was mij een echt een teken dat de kinderen je accepeteren en dat ze echt blij zijn dat je er bent!

Tot nu toe zijn we slechts 2 dagen niet bij de kinderen geweest (uitstapje naar de Safari in Mole) maar hier is toch echt een 3e dag bijgekomen omdat we een dagje naar Tamele zijn geweest om geld te pinnen, op internet te kunnen (internet ligt vaak plat hier in Damongo) en natuurlijk lekker kunnen eten bij een fastfood restaurant Swad’s. We hebben hierbij gezelschap gekregen van een groep mensen die we in Damongo hebben leren kennen. Een daarvan is Esther die echt super leuk en aardig is en bijzonder goed kan opschieten met Fiona en mij(zie foto). We hebben afgesproken dat ze snel weer naar Damongo komen.

Zaterdagochtend zijn we voor de eerste keren wezen zwemmen met de oudste kinderen. De oudste kinderen zijn opgedeeld in drie groepen, waardoor we nu met 9 kinderen gingen zwemmen. We zijn met een pick-up gegaan, waardoor we met 9 personen achter in een bakje van 1,5 meter bij 1,5 meter zaten. Wetende dat de weg naar Mole echt Afrikaans is, kun je voorstellen dat dit een gave belevenis was. Omdat we nu met een kleine groep kinderen waren, hebben we serieuze zwemoefeningen kunnen doen. We hebben o.a. op de rug gezwommen, gewatertrappeld, en leren drijven. Natuurlijk hebben we ook veel spelletjes gedaan in het water zoals volleyballen, lummelen en stoeien. Leuk om van andere mensen te horen die ook aanwezig waren bij het zwembad, dat ze het vinden opvallen dat onze kinderen zo goed kunnen zwemmen en dat ze z’n plezier uitstralen.
Kortom een hele fijne en gave zaterdag gehad. (volgende week en de week erop gaan we met groep 2 en groep 3, wordt dus weer genieten)

Ik ben voor het eerst in het ziekenhuis geweest, zo totaal anders als in Nederland. Er is een aparte babyafdeling, een aparte kinderafdeling en een volwassen afdeling. Er staan simpele bedjes, die nog net niet van armoede door elkaar zakken. We zijn hier een keer geweest voor een rondleiding en om cadeautjes uit te delen aan zieke kinderen die in het ziekenhuis liggen (heel dankbaar om te doen) . Fiona en ik zijn op zondag met Isakka (4jaar) van het weeshuis naar het ziekenhuis geweest omdat hij al een paar dagen flink ziek is. De manier waarop Isakka onderzocht werd is toch wel ondanks de gebrekkige apparatuur, “professioneel”, we zijn de dag later terug moeten komen voor een onderzoek in het laboratorium waar bloed en urine onderzocht werd. Hieruit bleek dat het kind geen malaria had, maar een soort van buiktyfu. Isakka bleek ook maar liefst 39.7 graden koorts te hebben vandaar dat we hem moesten achterlaten in het ziekenhuis. Fiona is terug gegaan naar het weeshuis voor wat praktische zaken te regelen en ik ben alleen met kind in het ziekenhuis achtergebleven. In Ghana is het gebruikelijk dat 1 van de ouders bij het kind blijft, maar aangezien Isakka een weeskind is, heeft hij geen ouders waardoor ik bij hem ben gebleven. Het moet voor een kind heel confronterend zijn als hij ziet dat ieder kind ouders om zich heen heeft behalve hij. Ook op z’n moment voel je jezelf heel dankbaar, en je kunt voorstellen dat de band tussen Isakka en mij alleen maar intensiever wordt. Best indrukwekkend allemaal.

Een week is zo voorbij, maar je onderneemt ook zoveel dingen. We blijven iedere week 2 nachten slapen bij de kinderen, we hebben 1 creatieve middag met de kinderen, we hebben 1 ochtend om huiswerk te maken, 1 middag computermiddag, zaterdags met een groep kinderen naar de markt of zwemmen, zondags kerkdienst en daarnaast zijn er nog vele andere leuke dingen die we met de kinderen ondernemen.

Misschien begint het wel een beetje eentonig te worden, maar afgelopen Vrijdag, Zaterdag en Zondag hebben weer in het teken gestaan van feest. Ditmaal was er een groot festival in Damongo. Vraag me niet naar de exacte betekenis en de bedoeling, maar het komt erop neer dat alle chiefs (burgemeesters) van de regio Gonja -wat een soort provincie is in Ghana- naar hier komen om met elkaar te feesten. Het feest vindt dan ook plaats voor het huis van de chief van Damongo (Misschien ook een idee voor in Someren aan de Zandstraat… ), waar dan honderden, zo niet duizenden mensen volop aan het feesten en dansen zijn. Op z’n momenten baal ik dan wel eens dat ik het ritme gevoel van een slak heb, maar alleen kijken en ervaren geeft je al meer dan genoeg voldoening. Natuurlijk werd ook aan ons gevraagd (ik bedoel 4 blanken mensen vallen echt wel op tussen alle donkere mensen) of wij de chiefs wilde ontmoeten, dus wij mochten binnen het huis komen om de chiefs te begroeten terwijl alle andere mensen jaloers toekeken. Op dat moment voel jezelf wel even belangrijk. Het feest duurt ook gewoon van ongeveer 21.00u avonds tot 6.00u ochtends. We hebben het overigens niet tot 6.00 volgehouden……..

Het woord “boefje” is geïntroduceerd door Fiona en mij, de kinderen vinden het gaaf om Nederlandse woordjes te leren maar met name het woord boefje vinden ze helemaal geweldig. Zo was ik laatst bij de jongens blijven slapen, en het eerste wat ze tegen me zeiden was toen ik ochtends wakker werd: “good morning boefje Mike “. Ik heb trouwens ook super filmpjes van de kinderen gemaakt, alleen is internet te traag om ze op de site te zetten.

Als ik thuis ben – wat gelukkig nog een hele tijd duurt :P – dan zal ik een paar filmpjes op internet zetten, en als mensen zich tegen die tijd ooit vervelen, ik heb nu al 793 foto’s na 1,5 maand dus als ik zo doorga heb ik een slordige 2500 foto’s………

Het ga jullie allen goed, geniet van het lekkere weer in Nederland (hahahahaha) en tot over 2 weekjes, als er nieuwe avonturen vanuit Damongo volgen! Misschien wordt het trouwens wel iets later, want eind Maart moeten we onze visum laten verlegen in Tamele. We plakken er dan ook een weekje vakantie aanvast waarin we gaan back-pakken door Ghana. We gaan een tocht ondernemen met de ferry, tenminste dat zijn de plannen want hier in Ghana weet je het nooit……..

Trouwens Ghana heeft de finale van de Africa-cup verloren, dus helaas toch geen onverwacht kampioenschap voor mij……. (stiekem had ik nog gehoopt op de Uefa-cup, maar helaas zijn mijn Amsterdamse helden strijdend ten onder gegaan)

Groetjes Mike

Ps. Ik lig (ruim) op schema om de krat bier terug te winnen van mijn vrienden, ik zeg nog niet hoeveel kilo ik al kwijt ben maar het gaat zeker de goede kant op:P:P